Цвёрда трымаўся юнак на дапросе, 
Тоячы словы і думкі свае. 
Вораг-жандар дакурыў папяросу 
І камсамольскі білет аддае. 

- Вось і білет твой, - сказаў ён ласкава, - 
І ад яго на вачах у людзей 
Ты адцурайся; выгодная справа: 
Жыць застанешся, - жыццё даражэй. 

Што ў ім карыснага? Кніжка, не болей. 
Кніжку спалі - і размовам канец! 
- Не, не спалю! - адказаў камсамолец. - 
Хай лепей сэрца мне спаліць свінец! 

- Ты не згаджаешся? Вельмі шкадую. 
Кінь свой білет у палонку тады. 
- Не, я не кіну ў ваду ледзяную, 
Сам лепш зайдуся ад лютай вады. 

- Добра, хай будзе па-твойму. - На гэтым 
Доўгі і нудны спыніўся дапрос. 
І юнака з камсамольскім білетам 
Босага гоняць на люты мароз. 

Там ён, абліты вадой ледзяною, 
К сэрцу рукою білет прыціскаў, 
Быццам білет пад сцюдзёнай вадою 
Сэрцу юнацкаму стыць не даваў. 

Так і стаяў, смеючыся над катам, 
Доўга па целу сцякала вада; 
Так і застаўся стаяць каля хаты, 
Быццам з чысцюткага літы ільда. 

Так і стаіць, як жывы, перад намі, 
Так і стаіць, прыціскае білет, 
І не развітваецца з сябрамі, 
І прастаіць яшчэ тысячы лет. 

Ды не карой ледзяною пакрыты, 
Ды не абліты вадой ледзяной, - 
Выліты з бронзы і сонцам абліты 
Будзе ён вечна стаяць над зямлёй.